creditum
Latín[editar]
creditum | |
clásico (AFI) | [ˈkrɛd̪ɪt̪ʊ̃ˑ] |
eclesiástico (AFI) | [ˈkrɛːd̪it̪um] |
rima | e.di.tum |
Etimología 1[editar]
del participio perfecto de crēdō, -ere ("confiar", "creer").1
Sustantivo neutro[editar]
2.ª declinación (-um)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | crēditum | crēdita |
Vocativo | crēditum | crēdita |
Acusativo | crēditum | crēdita |
Genitivo | crēditī | crēditōrum |
Dativo | crēditō | crēditīs |
Ablativo | crēditō | crēditīs |
Forma flexiva[editar]
Forma verbal[editar]
Forma de participio[editar]
- 2
- Nominativo singular neutro de crēditus, participio perfecto pasivo de crēdō.
- 3
- Acusativo singular neutro de crēditus.
- 4
- Vocativo singular neutro de crēditus.
- 5
- Acusativo singular masculino de crēditus.